مهمترین نقطه ضعف ساختار های آموزش مجازی عبارت است از این پیش فرض که همه کاربران (دانشجویان) افرادی خود ساخته هستند و خود به تنهایی قادرند آنچه را که نیاز دارند، با تشخیص خود و بدون احتیاج به کمک دیگران ، انتخاب کنند و مورد بهره برداری قرار دهند.
البته همه بر این نکته واقف هستیم که پیش فرض مورد ادعا صحت ندارند و انسان ها معمولاً برای رسیدن به اهداف خود دنبال کوتاه ترین راه ها می‌گردند و به ویژه دشواری در یادگیری علوم در کنار راه های متعدد گریز در سیستم مجازی ،ناکارآمدی آموزشی را در الگوی مجازی افزایش می‌دهد.(نیلی،۱۳۸۶)
قلمرو فعالیت های دانشگاه مجازی :
سطوح فعالیت های دانشگاه مجازی را می توان در ابعاد زیر بیان داشت:
الف)کلاس های مجازی [۶۳]: در مواردی به کار می‌روند که فرایند یاد دهی و یادگیری دانشجویان درون پردیس فیزیکی یا فراگیران از راه دور در یک محیط مجازی انجام شود.
ب)پردیس مجازی : هم شامل کلاس های مجازی و شامل همکاری پژوهشی و نیز اراده خدمات علمی به کل جامعه می شود.
ج)دانشگاه مجازی : دانشگاهی است که در آن کلیه فعالیت ها از ثبت نام دانشجو و امور اداری کارکنان گرفته تا امتحانات و صدور گواهینامه به صورت مجازی انجام می شود.(جعفری، ۱۳۸۳)
اهداف آموزش مجازی در دانشگاه ها :
دانشگاه ها برنامه های اینترنتی و آموزش های مجازی را با اهداف زیر دایر می‌کنند:
۱- عرضه ی کمک های آموزشی تکمیلی به فراگیران در فرایند یاددهی – یادگیری
۲- امکان انتخاب دروس از دانشگاه های دیگر از طریق اینترنت برای دانشجویان
- آشنایی دوره هایی برای عموم مردم در حکم قسمتی از تحصیلات درازمدت و مادام العمر
سیر تحول و توسعه آموزش مجازی در دانشگاه های ایران :
با وجود تأسيس دانشگاه پیام نور با هدف اجرای آموزش از راه دور،باید گفت در ایران ظهور پدیده آموزش مجازی ،با ارائه طرح ملی در این زمینه که به تکفا نامیده شد و در سال ۱۳۸۱ آغاز به کار نمود،پی ریزی گردید.اولین دوره های آموزش مجازی دانشگاهی به طور رسمی از اواخر سال ۱۳۸۳ توسط دانشگاه شیراز با یک رشته دانشگاهی (کارشناسی ناپیوسته مهندسی کنترل و ابزار دقیق)با حدود ۲۰۰ دانشجو راه اندازی شد.
البته دانشگاه تهران با تأسيس مرکز آموزش های مجاری در سال ۱۳۸۱ اولین دانشگاه داخلی است که مطالعه و برنامه ریزی را در این زمینه آغاز کرده‌است، اما اولین دوره آموزش های مجازی دانشگاهی به صورت علمی در سال ۱۳۸۳ در دانشگاه شیراز و بعدها در دانشگاه علم و صنعت و دانشگاه صنعتی خواجه نصیر الدین طوسی و دانشگاه امیر کبیر ایجاد شد.
دانشگاه های مجازی در ایران اغلب اهداف و وظائف مشابهی را دنبال می‌کنند .افزایش ظرفیت پذیرش دانشجو بر اساس نیاز جامعه و نیز بهبود کیفیت آموزشی از اهم این اهداف و وظائف است.در حال حاضر دانشگاه های متعددی در حال فعالیت یا راه اندازی چنین دوره هایی می‌باشند.دانشگاه هایی که دوره ها و دروسی را به صورت تک درس برای دانشجویان غیر حضوری خود به صورت مجازی ارائه داده‌اند عبارتند از :
مرکز یادگیری الکترونیکی دانشگاه زنجان
دانشگاه آزاد اسلامی
-
- IT ↑
-
- E-learning ↑
-
- virtual education ↑
-
- Sherry ↑
-
- Newman ↑
-
- Best ↑
-
- Haughey&Willam ↑
-
- Hedeguard&Terry Straut ↑
-
- technology ↑
-
- ICT ↑
-
- virtual education ↑
-
- electronic education ↑
-
- distance education ↑
-
- web based education ↑
-
- synchronous virtual education ↑
-
- asynchronous virtual education ↑
-
- virtual university ↑
-
- needs assessment ↑
-
- ۷ICT ↑
-
- virtual instraction ↑
-
- Witaker ↑
-
- distance education ↑
-
- Daniel ↑
-
- Moore & Kearsley ↑
-
- Baker ↑
-
- online learning ↑
-
- Mcking ↑
-
- Bruke ↑
-
- Trevtin ↑
-
- Teylor ↑
-
- Valentine ↑
-
- Elliott ↑
-
- Milton &Villar ↑
-
- khan ↑
-
- Horton ↑
-
- Yeung ↑
-
- distance education ↑
-
- virtual university ↑
-
- Proder ↑
-
- distance education ↑
-
- virtual learning ↑
-
- Beyer ↑
-
- Wilters ↑
-
- home page ↑
-
- instructprs profile ↑
-
- students profile ↑
-
- counseling ↑
-
- registration ↑
-
- course catalogue ↑
-
- test ↑
-
- chat ↑
-
- classroom ↑
-
- notepad ↑
-
- student personal area ↑
-
- notice board ↑
-
- library ↑
-
- previous lessons ↑
-
- E-mail ↑
-
- certificate ↑
-
- virtual university ↑
-
- Berjis ↑
-
- Russel ↑
“
